Pięta Haglunda: przyczyny, objawy, diagnoza i leczenie

Pięta Haglunda to jedna z dość powszechnych deformacji, która może prowadzić do znacznego dyskomfortu i bólu w obszarze stopy.

Schorzenie to dotyczy tylnej części pięty, gdzie dochodzi do nadmiernego rozrostu kostnego na guzie piętowym. Powstaje w wyniku przeciążenia tego miejsca, co prowadzi do drażnienia otaczających tkanek, a w szczególności kaletki piętowej. W artykule przedstawimy dokładne informacje dotyczące tego, co to jest pięta Haglunda, jakie są jej przyczyny, objawy, a także dostępne metody diagnozy i leczenia.

Czym jest pięta Haglunda?

Pięta Haglunda https://fala-uderzeniowa.warszawa.pl/ to narośl kostna, która powstaje na tylnej części pięty, w pobliżu ścięgna Achillesa. Deformacja ta powoduje stan zapalny kaletki maziowej, czyli cienkiej torebki wypełnionej płynem, która działa jak poduszka między kością a ścięgnem. Narośl kostna, poprzez zwiększony nacisk, wywołuje podrażnienie tej struktury, co prowadzi do powstania stanu zapalnego i bólu.
Zaburzenie to jest często mylone z innymi problemami stopy, takimi jak ostroga piętowa czy zapalenie ścięgna Achillesa. Jednak pięta Haglunda ma swoją charakterystyczną lokalizację i objawy, które odróżniają ją od innych schorzeń stopy.

Przyczyny rozwoju pięty Haglunda

Rozwój pięty Haglunda może być spowodowany wieloma czynnikami. Jednym z głównych czynników ryzyka jest predyspozycja genetyczna – osoby z bardziej wydatnymi guzami piętowymi mają większe ryzyko wystąpienia tego schorzenia. Inne czynniki przyczyniające się do powstania pięty Haglunda to:
1. Noszenie źle dopasowanego obuwia – w szczególności butów z twardą i ciasną piętą, które stale drażnią skórę oraz kość piętową.
2. Nadmierne przeciążenie stopy – osoby uprawiające sporty wymagające intensywnego biegania, skakania czy nagłych zmian kierunku są bardziej narażone na rozwój tego schorzenia.
3. Nieprawidłowa budowa stopy – deformacje takie jak stopa wydrążona czy płaskostopie mogą powodować nienaturalne obciążenie tylnej części pięty, co z kolei prowadzi do rozwoju narośli kostnej.
4. Brak odpowiedniego wsparcia dla stóp – osoby noszące obuwie bez odpowiedniej amortyzacji czy wsparcia łuku stopy mogą doświadczyć większego nacisku na piętę.

Objawy pięty Haglunda

Objawy związane z piętą Haglunda są zazwyczaj dość charakterystyczne i dotyczą głównie obszaru wokół tylnej części pięty. Najczęściej obserwowane objawy to:
Ból i dyskomfort – szczególnie odczuwany podczas chodzenia, biegania lub noszenia butów z ciasną piętą.
Obrzęk – wokół miejsca, gdzie kość piętowa jest drażniona, często dochodzi do obrzęku tkanek miękkich.
Stan zapalny – kaletka piętowa staje się podrażniona i może rozwijać się stan zapalny, co prowadzi do zwiększonego bólu i zaczerwienienia.
Zmiany skórne – skóra w miejscu deformacji może stawać się grubsza, zrogowaciała, a czasem nawet pękać z powodu nadmiernego tarcia.
W przypadku zaawansowanej pięty Haglunda ból może być tak intensywny, że pacjent ma trudności z chodzeniem, a nawet noszenie standardowego obuwia staje się niemożliwe.

Diagnoza pięty Haglunda

Aby prawidłowo zdiagnozować piętę Haglunda, lekarz musi przeprowadzić dokładny wywiad z pacjentem oraz badanie fizykalne. Zwykle podczas badania można wyczuć lub zobaczyć wypukłość kostną na tylnej części pięty. Często konieczne jest także wykonanie badań obrazowych, takich jak:
1. RTG (radiografia) – pozwala na dokładną ocenę wielkości narośli kostnej oraz jej umiejscowienia względem innych struktur stopy.
2. USG – pozwala ocenić stan kaletki piętowej oraz ścięgna Achillesa, które często są podrażnione w wyniku tej deformacji.
3. MRI (rezonans magnetyczny) – stosowane w przypadkach, gdy konieczna jest dokładniejsza ocena tkanek miękkich wokół pięty, takich jak kaletka czy ścięgno Achillesa.

Leczenie pięty Haglunda

Leczenie pięty Haglunda zależy od stopnia zaawansowania schorzenia oraz nasilenia objawów. Może obejmować zarówno metody zachowawcze, jak i interwencje chirurgiczne.

Leczenie zachowawcze

W wielu przypadkach pięta Haglunda może być skutecznie leczona bez konieczności operacji. Do najczęściej stosowanych metod leczenia zachowawczego należą:
Zastosowanie specjalnych wkładek ortopedycznych – celem jest zmniejszenie nacisku na piętę oraz odciążenie ścięgna Achillesa.
Zmiana obuwia – unikanie butów z twardą piętą, na rzecz tych z miękkim, dobrze dopasowanym zapiętkiem, może znacząco zmniejszyć podrażnienie.
Fizjoterapia – ćwiczenia rozciągające i wzmacniające mogą pomóc w zmniejszeniu napięcia w okolicy ścięgna Achillesa i łagodzeniu objawów.
Leczenie przeciwzapalne – stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), takich jak ibuprofen, może pomóc w redukcji bólu i stanu zapalnego.

Krioterapia – zimne okłady mogą przynieść ulgę w bólu i zmniejszyć obrzęk.

Interwencja chirurgiczna

Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi oczekiwanych rezultatów, a objawy pięty Haglunda są na tyle nasilone, że znacząco utrudniają codzienne funkcjonowanie, lekarz może zalecić operację. Celem zabiegu jest usunięcie nadmiaru tkanki kostnej i zmniejszenie nacisku na kaletkę oraz ścięgno Achillesa. Zabieg jest zazwyczaj wykonywany w trybie ambulatoryjnym i wymaga okresu rehabilitacji po operacji, aby pacjent mógł wrócić do pełnej sprawności.

Zapobieganie nawrotom

Po leczeniu pięty Haglunda ważne jest wdrożenie odpowiednich działań zapobiegawczych, aby uniknąć nawrotów. Oto kilka podstawowych zasad:
1. Noszenie odpowiedniego obuwia – wybór butów z miękką piętą i dobrą amortyzacją jest kluczowy.
2. Regularne ćwiczenia rozciągające – w szczególności dla ścięgna Achillesa i mięśni łydki, co pozwala utrzymać elastyczność i zmniejszyć ryzyko podrażnienia.
3. Unikanie nadmiernego przeciążenia stóp – osoby uprawiające sport powinny zwracać uwagę na prawidłową technikę oraz stosować odpowiednie wkładki ortopedyczne.
Pięta Haglunda to bolesna deformacja, która może prowadzić do poważnych problemów związanych z chodzeniem i codziennym funkcjonowaniem. Wczesna diagnoza oraz odpowiednie leczenie, zarówno zachowawcze, jak i chirurgiczne, mogą skutecznie poprawić jakość życia pacjentów. Warto także pamiętać o profilaktyce, która może zapobiec rozwojowi tej dolegliwości.